pamięci ofiar stanu wojennego
an austerely beautiful simplicity that suggests spiritual illumination
archaic and beyond time
Dziś zapraszam do wysłuchania niezwykłej muzyki będącej ewenementem na tle współczesnej sceny muzycznej.
Muzyka ta najlepiej nadaje się do słuchania w porze wieczornej lub nocnej, najlepiej przy ograniczonym lub zgaszonym świetle. Kto raz zasmakuje w tej jedynej w swym rodzaju twórczości - nie opuści już jej.
Arvo Pärt [ɑrvo pært ] (ur. 11 września 1935 w Paide) – estoński kompozytor muzyki chóralnej i instrumentalnej.
Studiował w konserwatorium w Tallinnie pod kierunkiem Heino Ellera.
Początkowo komponował w stylu neoklasycystycznym, następnie eksperymentował z awangardą.
Po okresie przerwy stworzył oryginalny styl "tintinnabuli" (łac. dzwonek), którego nazwa pochodzi od podobieństwa muzyki do grających dzwonków. To podejście kompozytor tłumaczy następująco: Odkryłem, że wystarczy mi, gdy pięknie zagrana jest pojedyncza nuta. Ona sama, albo cichy rytm, albo moment ciszy - przynoszą mi wytchnienie.
Twórczość Arvo Pärta nie reprezentuje (jak niektórzy uważają błędnie) nurtu zwanego minimalizmem. Nawiązuje natomiast do hezychii (z gr. uciszenie), praktyk medytacyjno-ascetycznych mnichów ze Świętej Góry Atos. Twórczość ta oparta jest na redukcjonizmie mającym na celu stworzenie atmosfery kontemplacji właściwej dla tekstów, którymi kompozytor się posługuje czyli najczęściej należącymi do religii i liturgii rzymsko-katolickiej. Jak sam kompozytor mówi, muzyka ta ma więcej wspólnego z wielowiekową tradycją chorału gregoriańskiego i polifonii renesansowej, niż z twórczością minimalistów amerykańskich, takich jak Steve Reich. Jednocześnie w warstwie estetycznej bliska jest założeniom koncepcji minimalistycznych, obecnych w nurcie XX-wiecznego nurtu "minimalizmu duchowego" (Sofia Gubajdulina, John Tavener, Henryk Mikołaj Górecki), także pojawiających się w twórczości kompozytorów amerykańskich (Morton Feldman). Najprostsze formy muzyczne i skromne instrumentarium tworzą muzykę pełną pokory, a zarazem czystą i szlachetną. Dzieło Estończyka przeniknięte jest na wskroś subtelną metafizyką, stając się źródłem doznań mistycznych.
Z powodu politycznych prześladowań Arvo Pärt musiał emigrować z Estonii na Zachód, osiadl razem z żoną i dwójką synów najpierw w Wiedniu, potem w Berlinie.
[zob. też wikipedia oraz english wiki]
In response to the murder of the Russian journalistAnna Politkovskaya in Moscow on 7 October 2006, Pärt declared that all his works performed in 2006–2007 would be in honour of her death: "Anna Politkovskaya staked her entire talent, energy and—in the end—even her life on saving people who had become victims of the abuses prevailing in Russia."—Arvo Pärt[
In the 1980s and 1990s, Pärt, a devout member of the Eastern Orthodox Church, wrote a number of large-scale choral religious works, including the St. John Passion (1982), Magnificat (1989), The Beatitudes (1990), and Litany (1994). He has declared a preference for vocal music in his later years, and continues, like the English composer John Tavener, also an adherent of the Eastern Orthodox religion, to write much religious music.
Another characteristic of Pärt's later works is that they are frequently settings for sacred texts, although he mostly chooses Latin or the Church Slavonic language used in Orthodox liturgy instead of his native Estonian language.
Niepowtarzalną kompozycję FRATRES wykonują KEITH JARRETT and Gidon Kramer.
Fratres, given here in two versions, one for piano and violin and the other for 12 cellos, repeatedly intones a sequence resembling chant to convey a sensibility that seems at once archaic and beyond time. Violinist Gidon Kremer, for whom Pärt wrote the exquisitely contemplative and hypnotic title work, grasps the music's koan-like idiom, allowing an inner fullness to resonate through the most fragile, ethereal wisps of tone against the mysterious clangings of prepared piano. The tolling of the tubular bells in Cantus in memory of Benjamin Britten is an emotionally charged lament, based on a simple minor descending scale, that introduces Pärt's fascination with what he calls "tintinnabulation": the literal and metaphorical sound of ringing bells. This recording is also famous for the acoustically warm presence produced by ECM's Manfred Eicher, which magnificently captures the mystical simplicity of Pärt's sound world.
In 1995, Pärt was recognized for his many artistic achievements by being elected to the American Academy of Arts and Letters. He remains among the most popular serious composers of the late twentieth and early twenty-first centuries.
Chciałem zamieścić całą kompozycję PASSIO (Passio Domini Nostri Jesu Christi secundum Joannem) trwającą ponad 70 min., jeszcze niedawno była na Youtube pełna studyjna wersja, ale niestety zniknęła... Więc zamieszczę tylko trwający 8:37 fragment z koncertu w Neapolu 2008r oraz Tabula Rasa, Triodion, Fratres, Magnificat,
