IDEOLOG DUGIN, WYKONAWCA PUTIN I STRAŻNIK LUDOWY KIRIŁ - TRADYCYJNA ROSYJSKA TRÓJCA?
część pierwsza
Aleksander Geliewicz Dugin. Mózg Putina, najniebezpieczniejszy człowiek na tej planecie, jak nazwał go Glenn Beck, a może współczesny Rasputin, kremlowski szaman lub wielki myśliciel, utalentowany polityk i wreszcie ktoś, kto może być partnerem do głębokiej dyskusji dla strategów Zachodu? Filozof, socjolog, politolog, historyk religii, geopolityk, eseista, publicysta, komentator polityczny, autor audycji radiowych i telewizyjnych, założyciel i spiritus movens kilku międzynarodowych organizacji zajmujących się myślą polityczną, autor ponad... 60 książek i setek artykułów, doradca i inspirator wielu polityków, autor pozycji książkowych zalecanych jako podręczniki na wyższych uczelniach i akademiach wojskowych, poliglota, erudyta, idol młodzieży akademickiej oraz kręgów artystycznych, tłumacz, założyciel wydawnictw i animator ruchów internetowych i politologicznych think-tanków. Weteran opozycji antykomunistycznej represyjnie usunięty z uczelni.
Czy wreszcie, od czasu Sołowjowa i Bierdiajewa, Rosja ma jakiś wielki umysł – adekwatny do rozległości przestrzennej tego kraju. Czy wreszcie ktoś, kto potrafił się wyrwać z zaklętego kręgu sofistycznych bredni umysłów próbujących – dobrowolnie, lub pod przymusem – wykrzesać coś z próżnej i otępiającej idei socjalistycznej i marksistowskiej. Prawdziwy Europejczyk. Jak o nim mówią – czaruje ludzi Zachodu. Z Anglikiem peroruje o Blake`u po angielsku, z Francuzem o Lautramoncie po francusku a za chwilę przechodzi na niemiecki, by komentować Goethego. Jego refleksje można by pomylić z myślami Dostojewskiego z Dziennika Pisarza. Błyskotliwy egzegeta i krytyk literacki, potrafi odczytać tegoż Dostojewskiego – jak nikt przed nim, jak, może, sam Dostojewski by nie potrafił…
Wreszcie ktoś z intelektualistów rosyjskich ogarnia swą refleksją cały diapazon wielowiekowej myśli europejskiej w jej wymiarze duchowym, metafizycznym, i religijnym, pojętym nie zaściankowo, lecz uniwersalistycznie, bo wychodzącym poza kredowe koło teologii prawosławnej, ku intuicjom bardziej pierwotnych doświadczeń duchowych. Krytykujący anemiczność i próżnię współczesności, ale robiący to z rozmachem i w stylu wielkich postmodernistów. Dla europejskiej prawicy jest jak tsunami, dla lewicowców – jak Mount Everest. Otwarty na dorobek niszowych elit europejskich: analizuje, podejmuje i polemicznie oraz krytycznie rozwija myśli tak potężnych osobowości jak Ernst Juenger, Martin Heidegger, C.G.Jung, Mircea Eliade, Erich Voegelin, Oswald Spengler czy Artur Schopenhauer. Jeśli już sięga po rosyjskich twórców, to zawsze są to postaci równie renesansowe i nietuzinkowe jak on – np. Lew Gumilow, historyk, geograf, etnolog i orientalista.
Niektórzy widzą w nim kontynuatora humanistycznej refleksji Jana Pawła II. Nieprzejednany krytyk konsumpcjonizmu, globalizmu, mielizn kultury masowej i dominującej w światowej skali, teorii i pratyki człowieka jednowymiarowego. Piewca miłości – jako siły kosmogonicznej. Znawca głębokich tradycji ezoterycznych z obrębu buddyzmu, sufizmu czy filozofii światła Suhrawardiego. Jako osobowość kreatywna – mający kontrowersyjny życiorys, lecz nie tylko nie skrywający go, lecz próbujący twórczo inkorporować wcześniejsze stadia swej myśli do jej dojrzalszych faz. Liczy się dla niego tylko indywidualne doświadczenie, w małym ma poważaniu próby zewnętrznego przekazu subtelnych i złożonych praw rzeczywistości. Nie jest też oderwanym od rzeczywistości mózgowcem lub marzycielem – swoje przekonania chce i wprowadza w czyn, sam, bądź za pomocą ludzi, których sobie wybiera, następnie świadomie kształtuje i inspiruje. Człowiek, uczony, myśliciel, mistyk, artysta i działacz społeczny – pełny.
Czy tak wyglądałby biogram Dugina, gdyby on sam go napisał? Zostawmy chwilowo to pytanie w zawieszeniu. Jedno wszak nie ulega wątpliwości, że mamy tu do czynienia z kimś, kto zepsutej, śmiertelnie chorej i dokonującej swego żywota w materialistycznym hospicjum – cywilizacji Zachodu, podsuwa opalizujące odwiecznymi symbolami zwierciadło samopoznania. Czy potrafi ona skorzystać z tej podpowiedzi, z tych natchnionych i zarazem precyzyjnych diagnoz i wizji terapeutycznych jednego z ostatnich proroków, któremu udało się swoim zatroskaniem objąć cały glob i wszystkie epoki? Ludzkość umiera… Czy można zostać wypisanym z hospicjum i pod jakimi warunkami może się to stać? "Ale o tym wszystkim czytelnik dowie się stopniowo w odpowiednim czasie, jeżeli tylko starczy mu cierpliwości na przeczytanie niniejszej opowieści, bardzo długiej i mającej się potem rozwinąć szerzej, w miarę zbliżania do końca."
KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ
